Bak şimdi, uzun süreli seyahatlerde en çok konuşulmayan konulardan biri aile özlemi. Sanki itiraf etmek ayıpmış gibi. Ama gel gör ki, Vietnam'da 40 derecelik sıcakta bile evimde yediğim mercimek çorbasını özlüyorum.

Neden Bu Kadar Zorlanıyoruz?

İnsan beyni güvenli bölgeden uzaklaşmayı tehlike olarak algılıyor. Yani Tayland'da mangolu sticky rice yerken bile beynin bir köşesi 'Eve dön!' diye bağırıyor. Normal bu. Peki nasıl yöneteceğiz?

1. Dijital Ritüeller Oluştur

Her Pazar sabah 11'de annemle WhatsApp görüntülü görüşme yapıyorum. Sabit gün ve saat önemli. Ailem biliyor ki, Japonya'da gece yarısı da olsa o görüşmeyi yapacağım. Bu rutin, hem onlara hem bana güven veriyor.

2. Yanında Bir Parça Ev Taşı

Osprey sırt çantamın gizli bölmesinde annemin ördüğü yün çoraplar var. Kullanmıyorum bile, sadece orada duruyorlar. Bazen hostel odasında çıkarıp kokluyorum. Bir parça ev gibiler.

3. Yerel Bağlar Kur

Şunu fark ettim: Hostel'larda sadece gezginlerle takılmak özlemi artırıyor. Bunun yerine yerel insanlarla bağ kurmak çok daha iyi geliyor. Örneğin, Meksika'da yaşlı bir teyze bana her hafta frijoles yapıyordu - tıpkı annemin yemekleri gibi.

4. Özlemi Kabul Et ve Yönet

Google Photos'da 'Aile' albümü oluşturdum. Zor günlerde açıp bakıyorum. Ama dikkat - nostalji batağına saplanmamak lazım. 15 dakika ile sınırlıyorum.

5. Yeni Aile Tanımı Yarat

Uzun süreli gezginler yeni bir aile tanımı yaratmak zorunda. Vietnam'da 3 ay kaldığım ev sahibi artık ikinci annem gibi. Her sabah bana Vietnamca öğretirken yaptığı kahve, evdeki kahvaltı sofrasını aratmıyor.

Pratik İpuçları:

• Signal veya WhatsApp'ta aile grubu kur, günlük fotoğraf paylaş
• Booking.com'dan oda ayırtırken WiFi puanına dikkat et (görüntülü görüşme için)
• Time converter app kullan - aile görüşmeleri için saat farkını hesapla
• Yerel postanelerden fiziksel kartpostal gönder (evet, hala var)

Peki tüm bunlar yetmezse? O zaman belki kısa bir ara verip eve dönme vakti gelmiştir. Bu bir başarısızlık değil. Ben 3 yıl önce 2 haftalığına döndüm. Sonra yola daha güçlü devam ettim.

Şunu söyleyeyim: Ev özlemi geçmez, sadece onunla yaşamayı öğrenirsin. Ve bazen bu özlem, seyahatin tadını daha da artırır. Tıpkı uzun bir yolculuktan sonra eve dönmenin verdiği o tarifsiz his gibi.