Saat henüz dördü gösterirken, köyün dar toprak yollarında yürüyorum. Sasak kadınları çoktan uyanmış, ellerinde tütsü kapları ve çiçeklerle toplanmaya başlamışlar bile. Beni görünce gülümsüyorlar, başlarıyla selam veriyorlar. Kelimeler olmadan da anlaşabiliyoruz.

Pirinç tarlalarının kenarında toplanan kadınlar, yaşlı bir teyzenin önderliğinde daire oluşturmaya başlıyor. Ayaklarında çıplak, üzerlerinde geleneksel sarong'ları var. Güneş henüz doğmamışken başlıyor ritüel. İlk önce tütsüler yakılıyor, dualar mırıldanıyor.

Sonra başlıyor dans. Öyle gösterişli, turistik danslardan değil bu. Toprakla, güneşle, pirinçle konuşan kadınların dansı. Ayakları çamura gömülüyor, elleri göğe uzanıyor. Her hareketin bir anlamı var: bereket için, yağmur için, güneş için...

Yanımda duran yaşlı teyze "Biz dans etmezsek, pirinç büyümez" diyor kırık İngilizcesiyle. Gözlerinde öyle bir inanç var ki, ben de inanıyorum. Bu sabah burada, modern dünyanın tüm hesapları, planları anlamsızlaşıyor.

Güneş yükselirken dans bitiyor. Kadınlar tarlalara dağılıyor. Ben oturduğum yerden kalkarken, içimde bambaşka bir his var. 4 yıldır Bali'deyim ama bugün, ilk kez gerçekten buradaymışım gibi hissediyorum.