Güneş Lombok'un turkuaz sahillerinin ardında kaybolurken, Kuta köyünün dar sokaklarında yürüyorum. Ezan sesi mütevazı minarelerden yükselirken, iftar hazırlığındaki ailelerin telaşı sokakları dolduruyor. Bir anda kendimi yerel bir ailenin davetlisi olarak buluyorum.

Pak Made ve ailesi beni evlerinin önündeki hasır minderlere buyur ediyor. Çıplak ayaklarımızla oturuyoruz yerde. Anne mutfaktan taze pişmiş nasi goreng ve ayam bakar getiriyor. Küçük kızları Putri utangaç bakışlarla beni süzerken, babaannesi kolej öğrencisi olan büyük oğullarının İngilizce çevirmenliğinde sohbetimize eşlik ediyor.

İftar vakti geldiğinde, Pak Made'nin eşi önce hurma ikram ediyor. Ardından kolpak - Hindistan cevizi suyunu yudumluyoruz. Yemek boyunca ailenin her ferdi bana bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Kelimeler farklı olsa da, gülümsemeler aynı dili konuşuyor.

Yemekten sonra Putri bana geleneksel Sasak dansını göstermek istiyor. Beceriksizce onu taklit etmeye çalışırken, tüm aile kahkahalarla gülüyor. Bu an, turist-yerel ilişkisinin ötesinde, insani bir bağın nasıl kurulabileceğini gösteriyor bana.

Ayrılırken, Pak Made'nin annesi ellerimi tutup gözlerimin içine bakıyor ve tek kelime İngilizce bilmeden, sadece gülümseyerek öyle çok şey anlatıyor ki... 4 yıldır Endonezya'dayım, ama bu akşam yaşadığım samimiyeti hiçbir lüks otel deneyimine değişmem.